۳) شعری که با اشتیاقی استثنایی خواندیش ـ حرمان

شعری که  با اشتیاقی استثنایی خواندیش و اشارت کردی که آن را برسنگ مزارت بنویسند ـ حرمان

خطابه ی بدرود

چون بمیرم ـ ای نمی دانم که ؟ ـ  باران کن مرا

در مسیـر خویشـتـن از رهسـپاران کـن مـــــرا

خاک و بـــاد و آتش و آبی کــز آن بسرشتی ام

وامگیر از من روان در  روزگـاران کن مـــرا

آب را گیــرم ‌به قــدر قطــــره ای در نیمــــروز

بر گیــاهی در کویــری باد و باران کن مــــرا

مشت خاکــــم را به پابــوس شقایــق ها ببـــر

وین چنین چشم و چراغ نو بهــاران کن مـــرا

بــاد را هم رزم طوفـــان کــن که بیـخ ظـلم را

بر کند از خاک و باز از بی قــراران کن مــرا

خوش ندارم زیر سنگی جاودان خفتن خموش

هر چه خواهی کن ولی از رهسپاران کن مرا

                                                                    (دکتر شفیعی کدکنی)